Woody Herman

وودي هرمان

وودرو چارلز هرمان (16 می 1913 میلواکی – 29 اکتبر 1987) معروف به وودي هرمان نوازنده کلارینت، ساکسفونهای آلتو و سوپرانو، خواننده و رهبر یکی از بزرگترین ارکسترهای تاریخ جاز بود.

او از سنین کم در نمایش های وودویل به ایفای نقش پرداخت. اولین پرفرمانس مهم او در شش سالگی بود: نواختن کلارینت، اندکی تپ دنس (رقصی متکی به ايجاد ضرباهنگی مشخص با پا) و سپس آواز!

در نوجوانی اش در گروههای محلی کلارینت می زند. در1936 رهبر یکی از همین گروه ها شد. در اواخر دهه 1930 پیوستن زنی آوازه خوان و ترومپت نواز به نام بیلی راجرز به اركسترش باعث کشاندن هزاران تماشاگر به سالن های کنسرت هرمان شد. در اوایل دهه 1940 او در شیکاگو گروه هایی راه انداخت که Herd نامیده می شدند و به اصطلاح تخصصشان اجرای بلوز بود.

اولین اعضای این ترکیب جدید ری وتزل (Ray Wetzel) ، نیل هفتی (Neal Hefti) و پیت کاندولی (Pete Candoli) نوازندگان ترومپت ، بیل هریس نوازنده ترومبون، فلیپ فلیپس نوازنده ساکسفون تنور بودند در حالی که بخش ریتم گروه متشکل از رالف برنز، بیلی باوئر، چابی جکسون و دیو تاف (Dave Tough) بود. این گروه موفقیت زیادی برای هرمان به دست آورد. این گروه با تغییرات مختصری در ترکیبش تا 1946 به ضبط و حضور در اجراهای زنده ادامه داد. از آن جمله کنسرتی در کارنگی هال نیویورک بود که در آن ebony concerto ، قطعه ای که توسط استراوینسکی برای هرمان نوشته شده بود، اجرایی موفقیت آمیز داشت. اما در این سال هرمان به دلیل شرایط اقتصادی گروه را منحل کرد.

سال بعد او دومین Herd را تشکیل داد که به چهار برادر شهرت پیدا کردند. این بار رویکردی بسیار مدرن به ارکسترهای بزرگ جاز موضوع کار هرمان بود. پایان دهه 1940 ارکستر او با نوازندگان بزرگی همچون ال کان، سرژ چالوف، هربی استوارد، استن گتز، زوت سیمز و جین آمونز سال های طلایی اش را می گذراند. اما متاسفانه همچون هر پدیده پیشرو دیگری که می شناسیم این ارکستر با استقبال چندانی مواجه نشد. در اوایل سال های 1950 سومین Herd را تشکیل داد. جمعی از بزرگترین متخصصین سوئینگ شامل رد رادنی (Red Rodney)، اربی گرین (Urbie Green)، کای وایندینگ (Kai Winding)، ریچی کاميوکا (Richie Kamuca)، بیل پرکینز، مونتی بادویگ (Monty Budwig) و جیک هانا و البته نت پیرس (Nat Pierce) از ارکستر کنت بیسی که تقریباً جای هرمان را در رهبری و تنظیم قطعات گرفت.

البته دهه 1950 زمان مناسبی برای ارکسترهای بزرگ نبود و جاز مدرن و بی باپ موسیقی روز قلمداد می شد. هرمان در این سال هاي بی اعتنایی به سختی در خلاف جهت موج شنا کرد و تا دهه 1980 ارکسترهای متععدی را رهبری کرد.

ارکسترهای او در طول این دوران تغییرات بی شماری کرد اما در همه حال هرمان بهترین استعدادهای جاز را به کار می گرفت و توجهی همیشگی به موسیقی پاپ به عنوان منبعی برای انتخاب قطعاتش داشت. او در 1968 آهنگ تازه گل کرده گروه دورز (Doors) با نام Light my fire را انتخاب کرد و آلبومی با همین عنوان منتشر کرد که استانداردهای راک اندرول را به زبان Big Band در آورده بود.

هرمان در 1976 با کنسرتی در کارنگی هال چهلمین سال حضورش در این سالن افسانه ای موسیقی را جشن گرفت. در دهه 1980 علیرغم کهولت سن، یک گرفتاری اساسی با اداره مالیات که زیر سر خرابکاری های پنهانی مدیر برنامه هایش بود او را وادار کرد که دوباره به شکلی گسترده تورهای نمایشی برگزار کند. بیشتر این برنامه ها که برای پرداخت بدهی هایش ترتیب داده شده بود بسیار موفق تر از حد تصور از کار درآمدند. کارهایی از او که در طول سالها معمولاً به اتهام کهنه و تکراری بودن طرد شده بودند ، در این رنسانس حرفه ای مورد تجدید نظری اساسی قرار گرفتند.

چند آلبوم از وودي هرمان، نه ازاماً بهترين هاي او بلكه در دسترس ترين هايش:

برگزيده هاي كمپاني وِرو[1]

كاري با پيانيست افسانه اي، ارول گارنر [2]