The Beatles' New Box Set

بلاخره موسیقی Beatles بعد از چهار دهه به شکلی آبرومند منتشر شد، حادثه ای که می تواند اولین انتشار دیجیتال واقعی کارهای آن ها باشد. در حالی که گروه های راک اندرول دیگر دهۀ 1960 – مثلاً Byrds یا The Who - بارها و بارها به اشکال مختلف و در قالب ادیسیون های بی نظیر و CD های دلوکس، با تصحیح صدا منتشر شده اند و تقریباً در سالگرد هر آلبوم کلاسیکی از این گروه ها، آلبوم دیجیتال شده به اضافۀ ده ها آهنگ اضافه استفاده نشده در آلبوم، میکس های آلترناتیو، نسخه های مونو و استریو و نسخه های مخصوص صفحه های 45 دور و پخش در رادیو – که کوتاه تر از نسخه های اصل بودند – سر می رسد اما آخرین انتشار کارهای بیتلز توسط کمپانی انحصار طلب اَپـِل با آن حرکت لاک پشتی اش مربوط به سال 1987 بود و خودتان بهتر می دانید که CD هایی که در آن سال ها درآمده را باید دور بریزید چرا که کیفیت صدای آنها از نوارکاست های کهنۀ دایی جانتان که از سال 1347 شمسی باقی مانده هم پایین تر است. صدای CD های اولیه – یعنی سال های 1980 – غالباً مثل صدای فلز سرد و خشک و فاقد حجم است و از تفکیک سازها در آن خبری نیست.

به هر حال خبر خوب این که بیتلز با صدای واقعی و درستی که در زمان خودش شنیده می شد توسط اپل در غالب دو Box Set منتشر شده است. یکی نسخۀ استریو آهنگ هاست که شامل 252 قطعه می شود و دیگری نسخۀ مونو که 213 آهنگ دارد. تقریباً همۀ موسیقی این کوارتت انگلیسی در این مجموعه وجود دارد.

من سال هاست که به جز رجوع گاه و بیگاهم به دو آلبوم آخر آن ها (Abbey Road و Let it be) که بسیار مورد علاقه ام بوده و هستند، احساساتم را نسبت به آنها و موسیقی شان بازبینی نکرده ام و نمی دانم حالا چه نظری خواهم داشت. اما قدر مسلم در گذشته سال های زیادی از عمرم را آلبوم به آلبوم، از Please please me تا White Album، با آنها گذرانده ام و هنوز هم احساس می کنم Sgt. Pepper یکی از درخشان ترین آثار خلق شده در موسیقی مدرن محسوب می شود. اما بیتلز ورای ارزش های تاریخی به خاطر پیوند نزدیکش با احساسات و لحظاتی فراموش نشدنی از زندگی من (و البتۀ همۀ ما!) اهمیت دارد، هر آهنگ و اولین باری که آنها را شنیده اید و آدم هایی که موسیقی را با آنها شنیده اید و چیزی که در آن لحظه در سرتان بوده است همه و همه با آغاز اولین نُت زنده می شود و این یکی از چندین جادوی منحصربفرد بیتلز است.

اما مشکل من در این سال ها با آقایان جان لنون و پل مک کارتنی ، آن هم به عنوان انسان هایی مثل بنده و شما و نه به عنوان موزیسین، بوده است. نمی دانم چرا دربارۀ آنها تردیدهایی دارم و بیشتر اوقات حوصله ام از هردویشان سر می رود. بدون تعارف باید بگویم به نظر من مسبب اصلی فروپاشی گروه جان لنون و آن یوکوی موذی بود و بیتل های واقعی و مورد علاقۀ من این دو موزیسین بسیار بزرگ، جورج هریسون و رینگو استار هستند. پل در طول سال های بعد از بیتلز بسیاری از اشتباهات گذشته را جبران کرد و موسیقی متوسط و یا بعضاً خوبی به وجود آورد. این زن نادان، یوکو، زیر سر جان نشست و او را قاطی برنامه های تلویزیونی رادیکال کرد، جایی که ژست های روشنفکرانه می گرفتند و دود سیگارشان را توی صورت دیک کاوت فوت می کردند و البته جان در این فاصله چند آلبوم بد و یکی دو شاهکار خلق کرد. جورج هریسون استوارتر از همۀ آنها آلبوم عظیم All things must pass که از سه LP تشکیل شده بود را به عنوان اولین سولویش بیرون داد، آلبومی که منهای ضبط بسیار بدش (یا بازهم فضاحت در انتشار آن روی CD که من شنیده ام) به اندازۀ تمام آلبوم های دهۀ 1970 جان و پل متریال عالی دارد. در سال های کوتاه زندگی اش جورج یکی از بزرگ ترین موزیسن های راک باقی ماند، در حالی که صدای گیتارش روز به روز بیشتر مشخصه ای جورجی به خود می گرفت و قابل تشخیص می شد. رینگو نیز چندین گروه مهم را رهبری کرد و آلبوم های استاندارد منتشر کرد و مهم تر از همه این که همیشه موزیسین باقی ماند نه فعال سیاسی/اجتماعی و یا مهمان ثابت برنامه های حرافانۀ نیمه شب تلویزیون ها.

اما فارغ از این که هرکدام از آنها به تنهایی که بودند یا چه کردند، وقتی با همند عیش کامل و موسیقی به بهترین شکل ممکن برقرار است و این مهم تر از هر چیز دیگری است که می توان به آن فکر کرد یا آن را مبنا قرار داد.

احسان خوش بخت

[نمی دانم این وبلاگ را چه کسانی و چه اندازه دنبال می کنند، اما اگر واقعاً می خواهید حاضرم زمانی یادداشت هایی دقیق تر دربارۀ موسیقی بیتلز – مثلاً شرحی آلبوم به آلبوم با لینک های احتمالی برای دانلود – بنویسم. اگر ضرورتی برای چنین کاری احساس می کنید می توانید به email من بنویسید یا همین زیر "کامنت" بگذارید تا ببینیم در آینده چه باید کرد.]