از اين پس دوشنبه هاي هفته يكي از آلبوم هاي جاز كه در سير تاريخي و زيبايي شناسي اين موسيقي نقشي مهم دارد و شنيدن آن براي هر دوستداري واجب است را معرفي مي كنم. با آن كه گذاشتن لينك هاي دانلود كاري نيست كه مايل به انجامش باشم، اما براي دوستداران اين موسيقي در جايي كه تمام دروازه ها بسته است تنها راه ممكن به نظر مي آيد. يادداشت هاي مختصري دربارۀ هر آلبوم را هم ضميمۀ آن خواهم كرد. و چه شروعي باشكوه تر از ساني راولينز، غول ساكسفون تنور در آلبومي به نام «غول ساكسفون»!
ساني راولينز در 1956 دهمين آلبومش براي كمپاني پرستيژ (متخصص ارائۀ موزيسين هاي انقلابي در آن سال ها) ضبط كرد به نام Saxophone Colossus كه شد استانداردي براي موسيقي جاز مدرن (درست مثل رقيبش Kind of Blue كه سه سال بعد توسط مايلز ديويس ضبط شد) و معياري براي سنجش مرزهايي كه يك ساكسفونيست، ماجراجويانه و با اعتماد به نفسي خارق العاده و صدايي محكم تر از كوه مي تواند فتح كند. آلبومي با نشانه هايي از جستجوي معنوي راولينز براي آرامش كه موزيسيني ناآرام را تصوير مي كند كه تنها در لحظۀ دميدن در سازش خود را از تمام زوائدي كه دور و برش مي بيند جدا كرده و به Trans در مي آيد، رقصي در خلسه و سفري بي پايان با نت هايي كه گيرايي شان پاياني ندارد.
او از «توماس قديس» در قطعۀ اول به اجراي بالادي فراموش نشدني دست مي زند به نام «تو نمي داني عشق چيست». با شنيدن آن باور مي كنيد كه راولينز بتواند چنين ادعايي را به هر كسي در اين كرۀ خاكي بكند كه «تو چه مي داني عشق چيست!»
نام قطعۀ تند هارد باپ Strode Rode از هتل استراد در شيكاگو مي آيد، جايي كه دوست راولينز، فردي وبستر (استاد مسلم ترومپت و كسي كه مايلز ديويس او را "بزرگ ترين" مي خواند)، جانش را بر اثر مصرف هرويين زهرآلودي كه حاصل انتقام پااندازها و خرده فروش هاي هرويين بود از دست داد.
راولينز سپس اپراي سه پولي برتولد برشت را مبناي اجراي Moritat قرار مي دهد. آلبوم با قطعۀ يازده دقيقه اي Blue 7 تمام مي شود؛ شاهكاري از ريتم هاي پيچيده، ملودي هاي درهم تنيده و سولوهاي بي نظير براي اعضاي كوارتت.
All compositions by Sonny Rollins except where noted.
1. "St. Thomas" – 6:49
2. "You Don't Know What Love Is" (Gene de Paul) – 6:31
3. "Strode Rode" – 5:17
4. "Moritat" (Kurt Weill) – 10:06
5. "Blue 7" – 11:18
Line up:
Sonny Rollins — tenor saxophone
Tommy Flanagan — piano
Doug Watkins — bass
Max Roach — drums
آلبوم براي شنيدن اين جاست.
No comments:
Post a Comment