Crosby, Stills, Nash (1969)

وقتی حوالی 14 سال پیش در ویدئوی رنگ و رورفتۀ ووداستاک (1970)، اجرای Suite:Judy Blue Eyes از کرازبی استيلز و نش را دیدم با خودم گفتم که این چیزی است که می خواهم بقیۀ عمرم گوش کنم. کمی بعد – پیش از شنیدن آلبوم اول آنها – Déjà vu (آلبوم دومشان) را شنیدم که اولین کار آنها با نیل یانگ بود، شاهکاری که هنوز در زندگی من قله‌ای گم در ابرهاست.

کمی بعد در نهایت دوباره به اول برگشتم. به زمانی که آنها به یک روایت در اتاق نشیمن خانۀ جونی میچل و به روایت دیگر در اتاق ناهارخوری کَس الیوت (مامان تپل Papas & Mamas) برای اولین بار با هم don’t have to cry You را نواختند. کمی بعد آلبوم "کرازبی استیلز، نش" توسط آتلانتیک منتشر شد. روی جلد دیوید کرازبی (از گروه Byrds)، استیفن استیلز (از Buffalo Springfield) و گراهام نش (از گروه انگلیسی Hollies) به روی کاناپۀ کهنه ای در ایوان خانه ای در سانتامونیکا نشسته و ما را دعوت به کمی آرامش و مکث و بازگشت به ریشه های موسیقی آمریکایی با زبانی نو و معاصر می کردند. در میانۀ تب هارد راک و بلوز راک که با قدرت تمام از سوی بریتانیا در حال تاختن بود، آلبوم آنها مجموعه ای بی نظیر از موسیقی راک اندرول خالص و بی اضافات بود. این همان موسیقی بود که باب دیلن در تور مشهور 1966 رو به انگلیسی‌ها می‌گفت: This is American music. مملو از ملودی‌ها و هارمونی‌های بی نقصی که از سنت موسیقی پاپ آمریکایی و آدم‌هایی مثل سم کوک باقی مانده بود. گریز گاه و بیگاه به موسیقی فولک و ادای دین به دوست و پیش روی این راه، باب دیلن. و در عین آلبومی حاصل یکی از مهم ترین مکاتب موسیقی راک، موسیقی سایکدلیک سان فرانسیسکویی که خود کرازبی یکی از بنیان گذاران آن بود.

آهنگ های این آلبوم عبارتند از:

Suite: Judy Blue Eyes

شروع میخکوب کنندۀ آلبوم با قطعۀ فولک/کانتری که استیلز نوشته و در واقع از دو بخش مجزا تشکیل شده است. استیلز با کوبیدن روی جعبۀ گیتار آکوستیک در گذر از بخش اول به دوم صدایی فراموش نشدنی خلق کرده است.

Marrakesh Express

نوشتۀ گراهام نش و نوعی سایکدلیای بسیار ملایم و رویایی از سفر به مراکش و بانوان آبی پوش آمریکایی.

Guinnevere

نوشتۀ دیوید کرازبی. آهنگی سحرانگیز که برای صدای کرازبی و نش نوشته شده و حتی مایلز دیویس در دهۀ 1970 با گروه های الکتریک خود، اجرایی از آن انجام داده است.

You Don't Have to Cry

نوشتۀ استیلز و نمونه‌اي در اوج از هارموني سه صدايي، تا جایی که دیگر تشخیص نمی‌دهید این یک صداست یا سه صدا.

Pre-Road Downs

نش یک بزم سایکدلیک دیگر ترتیب می دهد. صدای گیتار استیلز گویی از اعماق آب می آید.

Wooden Ships

آهنگی که کرازبی و اسیلز و پل کنتر (گیتاریست جفرسون ایرپلین) نوشته‌اند و کرازبی آن را نوعی آهنگ Sci-Fi می داند، دربارۀ روزگاری که در اثر جنگ همه چیز نابود شده و مردم با کشتی‌های چوبی، مانند نوح، به سرزمین‌های تازه‌ای می‌روند.

Lady of the Island

نظیری برای Guinnevere و نمونه ای از آهنگ های دریایی که کاپیتان دیوید کرازبی در نوشتن آن تخصص داشت. آشنایی کرازبی با آوازهای "گرگورین" در تمام کارهایی که برای خودش و نش نوشته مشهود است.

Helplessly Hoping

مانیفست موسیقیایی CSN و قطعه ای دربارۀ خود گروه. من در راک اندرول هارمونی بی نقص تر و زیباتر از این نمی شناسم.

Long Time Gone

نوشتۀ کرازبی و موسیقی غریبی که در تیتراژ ووداستاک استفاده شد (در واقع آنها تنها گروهی بودند که چهار آواز و در نسخۀ جدید ووداستاک پنج آواز از آنها در فیلم استفاده شد) کرازبی این آهنگ را واکنشی به ترور کندی می خواند، اما اگر گوش کنید می بینید که به مرور زمان این قطعۀ فراموش نشدنی فراتر از این چیزهاست.

49 Bye-Byes

نوشتۀ استیلز و همچون عنوانش اختتامی آرام برای آلبومی ناآرام.

این آلبوم در کنار آلبوم اول The Band بهترین دبیو (اثر اول یک موزیسین) در تمام تاریخ موسیقی راک است. هیچ کس، حتی دیلن، نیل یانگ، Grateful Dead، هیچ کدام چنین شروع بی نقص و باشکوهی نداشتند. درست مثل اورسن ولز که اولین فیلمش همشهری کین بود و ادامه راه به شکلی قابل توجه دشوار کرد. تنها افسوس که دنیس هاپر به آرزویش برای این که بتواند امتیاز آهنگی از آلبوم را برای فیلم ایزی رایدر (1969) بگیرد نرسید و اوج counterculture در سینما و موسیقی راک به نقطۀ تقاطعی که باید، نرسیدند.

احسان خوش بخت