اگر می خواهید ببینید که پیانو چگونه می تواند کوبندگی یک ساز ضربی را داشته باشد، و نوازندۀ آن درست مثل نوازندۀ یک ساز بادی با موسیقی اش «حرف» بزند و بتوانید در هر لحظه صدای او را چنین روشن و آشکار بشنوید، باید به موسیقی مک کوی تاینر نوازندۀ پیانو و آهنگساز فیلادلفیایی گوش کنید و اگر از من می پرسید که کدام یک از 71 آلبوم او که از 1961 شروع شده و تا همین سال پیش ادامه پیدا می کنند، انتخاب من Real McCoy (1967) خواهد بود؛ هفتمین آلبوم تاینر و اولین کار او برای «بلونت» بعد از یک دوره کار برای «ایمپالس» که همزمان آثار متأخر کوارتت جان کولترین (با پیانوی تاینر) را منتشر می کرد.
اما به جز پیانوی پرهیجان و نفس گیر تاینر، وجود ستاره های بزرگی مثل جو هندرسون (ساکسفون تنور)، ران کارتر (بیس) و الوین جونز( درامز) نیز می توانند بهانه های کافی برای گوش سپردن های طولانی به این آلبوم باشند.
قطعۀ آغازین آلبوم، Passion dance، یکی از جانانه ترین قطعات مدرنی است که در این موسیقی جاز ما اجرا شده است. در blues on the corner او خاطرات کودکی اش در فیلادلفیا را به زبان موسیقی باز می گرداند و در search for peace به جستجوی آرامش معنوی می رود که به نظرش جاز برای رسیدن به آن خلق شده است.
No comments:
Post a Comment