The Art Tatum-Ben Webster Quartet

اولین بار آلبوم کلاسیک "آرت تیتوم و بن وبستر" (Art Tatum-Ben Webster Quartet ) را در فیلم سپتامبر (1987) وودی آلن شنیدم؛ فیلمی چخوفی که تماماً در یک خانۀ ییلاقی می گذرد و در آن سام واترستون آرام و روشنفکر، صفحۀ این آلبوم را روی گرامافون می گذارد و مادر تازه به دوران رسیدۀ میا فارو می پرسد "کدوم یکی آرت تیتومه و کدوم بن وبستر؟"

برای این که جواب این خانم پا به سن گذاشتۀ کم دانش نیوانگلندی را داده باشیم باید بگوییم که آرت تیتوم نوازندۀ بزرگ پیانو (56-1901) – یک کور مادرزاد – و بن وبستر (73-1909) استاد مسلم ساکسفون تنور از کانزاس سیتی است.

این نشست تاریخی در سپتامبری بارانی در نیویورک پر شده است؛ به طور دقیق یازده سپتامبر 1956 و عجیب نیست که آلن چنین هوشمندانه این آلبوم را برای القای آن حال و هوای غمگین و با وقار برگزیده است. هفت قطعۀ اجرا شده همه استانداردهای جاز هستند و ظاهراً پیشنهاد انتخاب چنین قطعاتی متعلق به تهیه کنندۀ بزرگوار این نشست – و باقی نشست های آرت در همان دوره – جناب نورمن گرنتز بوده است. نوازندۀ باس، رد کلندر و نوازندۀ درام، بیل داگلاس است.

در راهنمای پنگوئن (کوک و مورتون) دربارۀ این نشست نوشته شده:

“The meeting with Webster might on the face of it have been unlikely, but this time the contrasts in their style create a moving alliance, the heavy, emotional tenor floating poignantly over the surging piano. As the music to study, live with and simply enjoy, this is the most approachable of all of Tatum’s series of recordings: he finds the company stimulating and manages to vary his approach on each occasion without surrendering anything of himself.”

حضور بن اندک اما محکم و کافی است و آرت ملودی های فراموش نشدنی که از ساکسفون بن وبستر خارج می شود را به شکلی معجزه آسا با ریتم های پیچیده – اما به نسبت همیشه، تلطیف شده تر – همراه می کند. براشینگ [نواختن درام با دستکی مثل جارو که از سیم های نازک تشکیل شده] بیل داگلاس نیز اجازه نمی دهد تا ذره ای از حال و هوای بارانی و عاشقانۀ این نشست تاریخی کم شود.