Masters with the Strings

مي دانم كه ايدۀ يك گروه جاز با همراهي اركستر سازهاي زهي در نظر اول كاري عامه پسندانه و صرفاً براي پر كردن صفحه هاي رومانتيك گوش نواز به نظر مي رسند، اما از آن جا كه در تاريخ جاز نمونه هاي بي شماري از دگرگون ساختن پديده هايي عادي -و حتي پيش و پا افتاده -و رساندنشان به عرش اعلا وجود دارد، مايلم در اين جا به دو سه نمونۀ نقض اشاره كنم. اين آلبوم هاي with the strings نشان مي دهد كه استادي چون چارلي پاركر يا كلمن هاكينز در مقابل هر زمينه اي و با همراهي هر نوازنده اي همان غول دست نيافتني و همان باد سهمگيني اند كه سراسر از موسيقي آفريده شده است. اين آلبوم ها مي توانند موسيقي مناسبي براي شنوندگان تازه كاري باشند كه پيچيدگي يك كوارتت يا كوئينتت بي باپ آن ها را در ابتدا آزار داده و نياز به مقدمۀ ديگري براي ورود به دنياي جاز داردند. نياز به توضيح نيست كه اين موسيقي ِ عشاق، شاعران و بعدظهرهاي آرام نيز هست. به علاوه به گفتۀ رضا پودات – دربارۀ بِرد و سازهاي زهي – اين موسيقي مانند چمنزار سبزي است براي بهتر ديده شدن گل خودرو و وحشي و زيبايي چون چارلي پاركر يا هر نوازندۀ بزرگي كه در مقابل ميكروفون اركستر سازهاي زهي ايستاده باشد.

كلمن هاوكينز

The Hawk in Hi Fi

هاوك در سيستم صداي Hi Fi همراه با اركستر بيلي بايرز در 1956. يكي از آرام كننده ترين آلبوم هاي تاريخ جاز. پر از تغييراتي كه اين مجموعه را از بقيه آلبوم هاي جاز با اركستر سازهاي زهي، كه معمولاً همراه با ملال و شباهت ناخوشايند اجراها به يكديگرند، دور مي كند. استانداردهاي جاز با دو سه قطعۀ خود هاوك و يكي دو بلوز با هم تلفيق شده اند. قطعات مورد علاقۀ من در آلبوم The Bean Stalks Again و His Very Own Blues اند (هر دو نوشته شده توسط خود جناب هاوكينز). اما در همين جا قاعده را زير پا گذاشتم و به تنها قطعاتي كه بدون بخش string اجرا شده اند، اشاره كردم. بهتر است نخوت را دربارۀ تلفيق جاز و بخش زهي كنار گذاشته و اعتراف كنم كسي كه اين آلبوم را گوش مي كند احساس مي كند همۀ دنيا را دوست دارد و همۀ دنيا نيز او را. چه احساس دروغيني و چه آلبوم كاملي كه اين دروغ را براي يك ساعت به شما مي باوراند.

چارلي پاركر

Charlie Parker with Strings- The Master Takes

يكي از زيباترين و سحرانگيزترين ضبط هاي تاريخ موسيقي كه در آن بِرد آنقدر به بالاها پرواز مي كند كه براي دقايقي از نظرهايمان محو مي شود. او از شاخه اي به شاخۀ ديگر مي نشيند و اركستر جيمي كارول زمينه اي براي اين پرواز دل انگيز فراهم مي كنند. اين نشست ها را نورمن گرنتز براي verve ترتيب داد و اين را به هزار و يك دليل ديگري كه براي مديون بودن به نورمن داريم، بايد افزود. استانداردهايي كه در اين جا اجراء شده اند را به عنوان نمونه هايي بي نظير به حافظه بسپاريد چرا كه ديگر كسي پيدا نخواهد شد تا اين ملودي ها و هارموني ها را با ذهن پيچيده و رنج ديدۀ خود چنين دقيق و بي نقص به گوش شما برساند. خدا بِرد را رحمت كند با اين غزل فراموش نشدني اش.

بن وبستر

Music for Loving

بسيار رومانتيك و بعضاً بيشتر از حد لازم. اما هنوز شروع آلبوم با Chelsea Bridge درست مثل لحظۀ تولد، يگانه و پر شگفتي است. بن به خوبي مي داند كجا و كي سوار بر موج آرام سازهاي زهي شود و كجا از اين موج پياده شده و ادامۀ راه را به پيانيست هاي درخشانش بسپارد.