Stan Getz + Oscar Peterson Trio

Stan Getz and the Oscar Peterson Trio (Verve 8251)

Stan Getz (ts), Oscar Peterson (p), Herb Ellis (g), Ray Brown (b)
Capitol Studios, Los Angeles, CA, October 10, 1957

Herb Ellis Photos

Herb Ellis, 1981

Barney Kessel and Herb Ellis

Great guitars, left to right: Charlie Byrd, Herb, Barney.

Herb Ellis Meets Jimmy Giuffre,1959

-->

هرب الیس جیمی جیوفری را ملاقات می‌کند

ضبط شده در 26 مارس 1959 در استودیوهای پولی‌گرام (Verve)

زمان: چند ثانیه‌ای بیشتر از 38 دقیقه

تهیه کننده: نورمن گرنتز

موزیسین‌ها: هرب الیس (گیتار)؛ جیمی جیوفری (تنظیم، ساکسفون‌های تنور و باریتون)؛ ریچی کامیوکا (ساکسفون تنور)؛ آرت پـِپـِر (ساکسفون آلتو)؛ باد شَنک (ساکسفون آلتو)؛ لو لِوی (پیانو)؛ جو موندراگُن (باس)؛ استن لیوی (طبال). اسم جیم هال هم به عنوان گیتاریست در مشخصات آلبوم آمده، ولی من واقعاً یادم نمی‌آید جیم را در این کار شنیده باشم.

***

چند روزی از مرگ هرب الیس، یکی از بهترین گیتاریست‌های جاز، می‌گذرد. او 89 سال در این دنیا دوام آورد و از ارکستر جیمی دورسی، که حالا بسیار بیشتر از گذشته قدرش را می‌دانم، تا تریوی افسانه‌ای اسکار پترسون را با صدای بی‌باپی که تردستانه با کانتری و بلوز تلفیق شده بود، مزین کرد. بهترین آلبومی که از هربی می‌شناسم، کاری است به اسم "هیچ چیز، مگر بلوز" که با روی الدریج و کولمن هاوکینز و استن گتز ضبط کرده. اما این آلبوم، برای دوشنبه این هفته، بیشتر از هرکار دیگری از هربی در record player من دوام آورد؛ کار مشترکی از هرب الیس و جیمی جیوفری که در 1959 ضبط شده است. جیوفری یکی از بهترین تنظیم‌کننده‌ها (اگر شما می‌گویید اَرینجِر یا ارانژمان‌چی یا هرچیز دیگر، همه مقصودمان یکی‌ست) در تاریخ جاز بوده و هست، یک روشنفکر گردن کلفت بی‌‌ادعا که سال‌ها قربانی جهل روزگار در مقابل کارهایش بود. البته جیوفری از همان ابتدا چنین درگیر داستان آوان‌گارد در جاز نبود و انبوهی تنظیم و اجرا برای ارکسترهای بزرگ سویینگ دارد و واقعیت این است که ریشه‌هایش در سویینگ، چه‌بسا محکم‌تر از گرایشش به آوان‌گارد بوده.

آلبوم با یکی از تصنیف‌های مشترک الیس و جیوفری به نام Goose Grease آغاز می‌شود. دوستان، اجازه بدهید بگویم این دقیقاً تصوری و خواسته‌ای است که از "سویینگ" دارم، سویینگی آرام و در کمال آرامش، اندکی نزدیک به سنت موسیقی کرانه‌های غربی آمریکا، و البته گفتگوی عالی بین بخش ساکسفون و گیتار. در همین‌جا اشاره کنم که ساکسفونیست‌های آلبوم هرکدامشان برای خودشان رجلی‌اند: ریچی کامیوکا، آرت پـِپـِر و باد شَنک.

بالاد عاشقانه‌ای که ازپس آهنگ گشاینده آلبوم می‌آید When Your Lover Has Gone نمایش استادی هرب الیس است. اما قسمت محبوب من اجرایی از "پاتریشیا" یکی از تصنیفات آرت پپر و هرب الیس است (که من همیشه دیوانه اجرای خود پپر در کافه ویلیج ونگارد، 1977، بوده‌ام) که سولوی اعلایی از الیس دارد، درواقع تنها قطعه‌ای در آلبوم که یک‌نفره نواخته می‌شود.

آلبوم ایده‌آلی است برای آدم که در این روزها هنوز جسماً و روحاً عاجز از تطبیق خود با دگرگونی‌های روزگار است، زمانی برای آرامش و فراموشی که از خلال آن بتوان به آرامی آمدن این بهار گیج‌کننده را پذیرفت.

*

Herb Ellis (1921-2010)

Herb Ellis, one of the last giants of jazz guitar, passed away. He studied at North Texas State and played with Jimmy Dorsey during the 1940s. His major association was with the Oscar Peterson Trio, 1953-58, and as an accompanist to singers. Much studio and subsequent club dates as a senior swing-to-bop stylist.

His most celebrated LP is recorded for Verve (521674-2), under the significant title of Nothin' but the blues, including an all-star appearance by Coleman Hawkins, Roy Eldridge, Dizzy Gillespie, Stan Getz, and Oscar Peterson. He also has many recordings for Concord label during 1970s. He was a great soloist in tradition of Charlie Christian, playing clean, fluent lines, especially effective in the blues idiom. "His style mixed the harmonic sophistication of bebop with the earthy directness of the blues and seasoned the blend with a twang more typical of country music than jazz," wrote Peter Keepnews in an obituary in New York Times.

While never a major star, he was long a favorite of critics and musicians. In 1959 a fellow guitarist, Jim Hall, praised his “fantastic fire and drive.” In 1990 Gary Giddins of The Village Voice raved about the “easy, loping quality” of his playing, “buoyed by familiar dissonances yet surprisingly free of cliché.”