ال كان متولد 24 نوامبر 1925 در نیویورک و مرگ در 15 فوریه 1988 . از شش سالگی پیانو می زد و از 12 سالگی کلارینت. در نوجوانی خودش به تنهایی به سراغ تنور ساکسفون رفت و کمی بعد با جو مارسالا و جرجی آلد توانایی هایش را به کمال رساند و حتی کمی بعد برای آنها دست به تنظیم آهنگ زد. در تابستان 1947 با ارکستر بادی ریچ نامی برای خود به هم زد. از نیمه دهه 1940 بیشتر انرژی خود را صرف نواختن در ارکسترهای بزرگ کرد که ارکستر مشهور وودی هرمان با نام چهار برادر یکی از آنها بود. علاقه او به کار با ارکسترهای بزرگ به خصوص تنظیم آهنگ ها و نوشتن برای آنها در دهه 1950 با ارکسترهای آرتی شاو و الیوت لارنس ادامه پیدا کرد. در 1957 با زوت سیمز ، که از زمان چهاربرادر وودی هرمان او را می شناخت، به استودیو رفت، دوستی و ضبط های مشترکی که تا دهه 1980 و مرگ او ادامه پیدا کرد. در این دوره کان به گروه‌های کوچکتر علاقه پیدا کرد و بعضی از بهترین کارهایی که او در استودیو انجام داده را در این روزها و کوارتت ها و کوئینتت‌های او می توان جستجو کرد.
ال كان با زوت سيمز
نفس گرم و ملودیک کان در ساکسفون همواره یادآور لستر یانگ بود اما بسیاری از نشانه‌های منحصر بفردی که کان با خود به این موسیقی آورد باعث ایجاد تمایزی بی بروبرگرد میان او و ساکسفونیست های هم نسلش می شد. هوش و استعداد منحصربفردش در این موسیقی او را میان بقیه موزیسین های جاز به شخصیتی محبوب تبدیل کرده بود. او مدتی همسر مریلین مونرو، ستاره سینما، بود.
كان همواره از شیوه نواختن زوت سیمز، چارلی پارکر و سانی استیت با ستایش فراوان یاد می کرد. براي اين كه يك نمونه از كارهاي ال را بشنويد به اين‌جا برويد. اين آلبوم از كارهاي متأخر او با جيمي راولز (پيانيست) است.
No comments:
Post a Comment