On Clark Terry

دربارۀ كـلارك تـِري

كلارك تري در14 دسامبر 1920 در سنت‌لویی ِ میزوری به‌دنيا آمد. برادران او نوازندگان آماتور طبل و توبا بودند. تری از گروه‌هایی که در منطقه میزوری قرار داشتند شروع کرد و تکنیک نواختنش را در روزهای خدمت نظام تکمیل کرد. او در آن روزها با یک دفترچه نت مخصوص کلارینت تمرین ترومپت می‌کرد چون به گفته خودش «صدایی سیال‌تر» از این ساز می‌خواست. پس از گذراندن دوران سربازي، مدت کوتاهی به اركستر لیونل همپتون و سپس چارلی بارنت پیوست و کمی بعد ترومپت نواز ارکسترهاي بزرگ کنت بیسی (49-1948) و گروه‌های کوچک (51-1950) او شد. در 1951 به دوک الینگتون پیوست و 8 سال در کنار او ماند. 1959 به کوئینسی جونز ملحق شد. در پایان دهه 1950 تمام توانش را به كار در استودیوهای نیویورکی گذاشت و در جلسات ضبط زیادی زیر نام خودش یا دیگران ظاهر شد. در برنامه تلویزیونی جانی کارسون نوازنده ترومپت بود. در مجموعه کارهای تری چند قطعه آوازی که در آن اسکت‌هایی (scat) به شیوه آرمسترانگ اجرا شده ، وجود دارند. من جمله قطعه‌ای به نام Mumbles که بعد از تور 1964 ژاپن (با جی جی جانسون) با همراهی تریوی اسکار پيترسون ضبط شد و فروش فراوانی کرد. در 1965 با پيترسون و الا فیتزجرالد به توری در اروپا رفت. يك کوئینتت [گروه پنج‌نفره] با باب بروک‌مِیر رهبری کرد. او در دهه 1970 ارکستر بزرگ خودش را با همکاری بعضی از بهترین نوازندگان نیویورکی به راه انداخت.

در طول آن سال‌ها بیشتر فلوگل‌هورن fluegelhorn را به جای ترومپت می‌زد و تقریباً تا به امروز این ساز را کنار نگذاشته است و یکی از معدود نوازندگان چیره دست این ساز کم طرفدار است. در طول سال‌های 1970 تا 1990 با کنسرت‌ها و فستیوال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی متعدد سر کلارک تری شلوغ تر از هر زمانی بود. او در اجراهایی که با ارکستربزرگش داشت خاطرات درخشان دوران سویینگ را زنده می‌کرد و با نواختن در گروه‌های کوچک‌تری که هدایت می‌کرد یادآور بهترین روزهای بی باپ بود.

کمال تکنیکی که تری در طول سال‌ها به آن دست پیدا کرده هرگز باعث نشده تا شور و احساس در دمیدن او به ساز فراموش شود. و نه تکنیک اعلای او و نه احساس بی همتایش در نواختن طنزی که جزیی از شخصیت موسیقیایی اوست را پس نزده و همواره یک اجرای کلارک تری را به معرکه‌ای از توانایی های تکنیکی، احساسات ناب و سرزندگی و شوقی امیدوارکننده به دنیا بدل کرده است. در میان نوازندگان ترومپت تاثیر پذیری او از چارلی شیورز، روی الدریج، رکس استیوارت و دیزی گیلسپی بیشتر از بقیه احساس می شود. خود او از آرمسترانگ، الینگتون، بیسی و پيترسن به عنوان موزیسین‌های مورد علاقه اش یاد می‌کند.