من هم مثل خيلي‌هاي ديگر، كه البته شايد «خيلي» چندان كلمه درستي نباشد، در دوران نوجواني شيفتۀ پينك فلويد بودم. بزرگ‌ترين افتخارم اين بود كه ويدئوي رنگ‌پريده‌اي از كنسرت پمپي و يك «دابل ال پي» (دو صفحه سي و سه دور كه يك جا بسته بندي شده يا يك آلبوم را تشكيل داده) از پينك فلويد دارم، به اسم A Nice Pair كه هيچ‌كس ديگري ندارد و حتي نمي‌داند چنين آلبومي وجود خارجي دارد. البته من كلك زده بودم و در واقع اين اسمي بود كه روي دو آلبوم Piper at the Gates of Dawn و A Saucerful of Secrets گذاشته بودند، و با هم به عنوان «يك جفت خوب» منتشر كرده بودند.
البته به مرور مسيرهاي موسيقيايي تازه‌اي در زندگي من به وجود آمد كه اين وبلاگ نتيجه همان تغيير مسيرهاست، اما هنوز هرجا اسم پينك فلويد را مي‌شنوم، منهاي ابتذال عامه‌پسند شدن آن در ايران، نوعي ستايش توأم با نوستالژي از موسيقي آن‌ها از آن زيرها بيرون مي‌زند.
براي پينك فلويدي‌ها، از نيمه دهه 1980 به اين سو، هميشه اين آرزو وجود داشت كه راجر واترز دوباره به ديويد گيلمور بپيوندد. اين شانس در كنسرت هم‌زمان با اجلاس «هشت» براي كمك به آفريقا، در سال 2005، بلاخره اتفاق افتاد و خدا را شكركه ريچارد رايت هنوز زنده بود. اخيراً دوباره گيلمور و واترز براي اجرايي به نفع كودكان فلسطين در كيدينگتون هال آكسفوردشاير به هم ملحق شدند و توانستند در كنار نيك كِيو و تام جونز و ديگران حدود نيم ميليون پوند براي بچه‌هاي غزّه جمع كنند.
آن‌ها چهار قطعه در اين شب اجراء كردند كه اين‌هاست و تقريباً به جز اولي، بقيه همه استانداردهاي پينك محسوب مي‌شود:
To Know Him Is To Love Him
Wish You Were Here
Comfortably Numb
Another Brick in The Wall Pt. 2
اولين اجرا را مي‌توانيد اين‌جا بشنويد. يكي از حاضرين در كنسرت ضبط كرده و اولش مقداري سرو صدا دارد. كيفيتش چندان خوب نيست، اما در حد پاسخ به يك كنجكاوي قديمي قابل قبول به نظر مي‌رسد.
No comments:
Post a Comment