Is Charlie Parker Arrogant?

ليندا، يكي از دوستان جازي من، يكي دو روز پيش شكوه‌كنان به من نوشت كه ويدئوي كولمن هاوكينز و چارلي پاركر را ببين كه پاركر چه بي‌ادبانه سولوي هاوك را قطع مي‌كند و جان مادرت سعي نكن اين گستاخي آشكار را ماله‌كشي كني كه هيچ‌ جوري نمي‌شود توجيهش كرد. من ويدئو را دوباره ديدم. و حالا...

نه ليندا جان آن‌طور كه به نظر شما آمده نيست. اين فيلم بخشي از كارهاي سينمايي كوتاه نورمن گرنز درباره جاز بود. اولين بار با Jammin’ the Blues كه حتي نامزد اسكار شد طعم موفقيت را چشيدند تا اين كه تصميم گرفتند دوباره در استوديو و با نگاهي كاملاً سينمايي (به تدوين درخشان فيلم نگاه كن) چند موزيسين بزرگ را دور هم جمع كنند. وقتي بِرد با آن نت تند، ناگهان سولوي هاوك را قطع مي‌كند، انگار كسي از پشت دوربين به او فرمان داده. در اين فيلم‌ها «تايمينگ» دقيق است و به همين خاطر دست و بال نوازنده را مي‌بندد. كاري نمي‌شود كرد، اين ذات اجراي زنده جاز، براي دوربين و نه تماشاگر، است. تا جايي كه من مي‌دانم رابطه هاوك و بِرد دوستانه بوده و اگر به نگاه ايمان داري، فقط ببين وقتي هاوك مي‌زند برد چه كيفي مي‌كند و وقتي برد شروع مي‌كند هاوك را چه سويينگي برمي‌دارد. چارلي پاركر مرد هزار صورتي است و زندگي‌اش بيشتر معماست تا پاسخ‌هاي سرراست، اما يادم نمي‌آيد كه تا به‌حال كسي از نخوت او ياد كرده يا اين‌كه او را متهم به بي‌حرمتي به بزرگان و پدران اين موسيقي كرده باشد؛ من كه اصلاً به خاطر نمي‌آورم. با آن‌كه بي‌باپ هميشه در ذاتش آن تهاجم و گستاخي را داشته، اما غول‌هاي باپ (از پاركر تا گيلسپي، از مانك تا پاول) همه آدم‌هايي شريف‌تر و نجيب‌تر از آدم‌هايي‌اند كه من ديده‌ام يا درباره‌شان شنيده‌ام. پاركر هاوك را دوست دارد. اين فقط يك سوء تفاهم كوچك است.