لاکی تامپسون
16 ژوئن 1924 کلمبیا کارولینای جنوبی
30 جولاي 2005، سياتِل، واشينگتن
در دیترویت بزرگ شد و در 15 سالگی صاحب اولین ساکسفونش شد. کار حرفه‌ای را از ابتدای دهه 1940 و به عنوان نوازنده ساكسفون آلتو در گروه‌های محلی آغاز کرد. در میان موزیسن‌هایی که با آنها کار کرد می‌توان از هنک جونز و سانی استیت نام برد. مهاجرت به نیویورک در 1943 و کار در ارکسترهای لایونل همپتون، دان ردمن، بیلی اکستاین و لاکی میلیندر. پیوستن به کنت بیسی در 1944. سفر به کرانه غربی آمریکا و کار برای دیزی گیلسپی. دیزی او را استخدام کرد تا در نشست‌هاي ضبط مشهوری که با چارلی پارکر برای بیلی برگ داشت، در صورت تاخیر یا حاضر نشدن پارکر، که امری بدیهی بود، تامپسون به جایش ساز بزند. بلاخره در قرار ضبطی در کمپانی دایال (Dial) سر وکله پارکر پیدا نشد و تامپسون به جای ساكسفون آلتو زد. همینطور در برنامه دیگری که در اصل قرار بود پارکر با مایلز دیویس ساز بزند، این لاکی بود که جای خالی پاركر را پر کرد.
با بيلي اكستاين، ديزي، پاركر
در 1946 عضوی از ارکستر «ستارگان سویینگ» شد که توسط چارلز مینگوس و بادی کولت هدایت می‌شد و عمر کوتاه دوماه‌اش مانع از آن شد که کاری از این گروه ضبط شود. مدت کوتاهی برای لویی آرمسترانگ کار کرد. دوباره رهسپار نیویورک شد و گروه خودش را که در سالن رقص ساووی (Savoy) اجرای برنامه می‌کرد راه انداخت. بعد از یک دوره کوتاه سرگرداني در موسيقي R&B، چند آلبوم مهم با نوازنده پیشروی باس، اسکار پتی‌فورد و نوازنده ویبرافون، میلت جکسون، ضبط کرد. مایلز دیویس او را در کنار جی جی جانسون، هوریس سیلور، پرسی هیث و آرت بلیکی برای ضبط‌هایی که در کمپانی پرستیژ داشت استخدام کرد. نتایج این ضبط‌های استثنایی را می‌توان در دو آلبوم Walkin و Blue ‘N’ Boogie شنید.
در 1956 به اروپا رفت و در فرانسه کارهایی در قالب یک کوارتت و یک ارکستر ده نفره با نوازندگان و آهنگسازان فرانسوی ضبط کرد. با استن کنتون به توری در اروپا رفت و بیشتر سال‌های پایانی دهه 1950 و بخشی از دهه 1960 را در اروپا باقی ماند. به آمریکا برگشت اما خیلی کم کارتر از گذشته زندگی در یک مزرعه در میشیگان را به نوازندگی حرفه‌ای ترجیح داد. در دهه 1970 بیشتر تدریس کرد و به مرور به طور کامل از دنیای موسیقی کناره گرفت. یکی از دلایل او برای این وداع همیشگی رابطه ناخوشایند میان هنرمندان سیاه و کمپانی‌های موسیقی بود که توسط سفیدها اداره می‌شد و هدفی جز پول به جیب زدن نداشتند. براي تامپسون ِ ناراضی از این وضعیت، کنارگذاشتن موسیقی به منزله اعتراض بود.
صدای او در ساکسفون (چه تنور و چه سوپرانو) انعکاسی از صدای اساتید بزرگ این ساز از کلمن هاوکینز و دان بایاس تا لستر یانگ و چارلی پارکر داشت. اما در عین حال او صاحب تخیل و تشخصی کاملاً خودساخته در نوازندگی‌اش بود که باعث می‌شد در بین ساکسفونیست‌های بی‌شماری که در تاریخ جاز آمده‌اند و رفته‌اند، همچنان نوازنده‌ای مهم باقی بماند.
من صداي او را، به‌خصوص در آلتو، به خاطر نرمي و آرامش و آن طنين cool دوست دارم و بين كارهايي كه از او مي‌شناسم، Lucky Strikes كه در 1964 ضبط شده شاهكاري كوچك است. در اين‌جا مي‌توانيد نمونه‌اي از صداي گرم او را در قطعه Love and Respect از آلبوم Lord, Lord Am I Ever Gonna Know كه در 1961 ضبط شده بشنويد. بقيه نوازندگان آم عبارتند از: مارشال سولال (پپانيست – آهنگساز گدار در ازنفس افتاده)، پيتر ترانك (باس) و كني كلارك (درامز).
Nice MP3.
ReplyDeleteI believe this to be "I Remember When" (a/k/a "Love and Respect"), from the album Lord, Lord, Am I Ever Gonna Know? (Candid); the CD of this album was released in 1997.
From the same session, "Choose Your Own" (a/k/a "Two Stops Out"} is on YouTube.
- liwei
I Offer You a Valentine this day, Lucky Thompson - R.I.P.
ReplyDelete"I Remember When" (a/k/a "Love and Respect" is analyzed musically in the link below, along with many other Lucky Thompson performances. This information was last updated 25 DEC 2010. Scroll down a bit more than halfway:
http://www.crj-online.org/v2/CRJ-LuckyThompson.php
One of the authors (Cohen) has the quintessential Lucky Thompson discography:
http://www.attictoys.com/jazz/LT_intro.html
Happy Valentines Day to all!
- Liwei
Liwei: Thanks for the links and information. Actually I was lucky enough to receive a Lucky record from Noal Cohen himself, and I did a post on him: http://ehsankhoshbakht.blogspot.com/2009/09/on-noal-cohen.html
ReplyDelete