Blue Gene (Gene Ammons, 1958)

Blue Gene
Gene Ammons

Recorded: New York, May 2, 1958
(According to Jazz discography project recorded in Rudy Van Gelder Studio, Hackensack, NJ. That simply couldn't be true, because after all it's a Prestige session, not Blue Note. My LP liner notes say New York City is correct.)

Label: Prestige LP 7146 or Original Jazz Classics OJCCD 192-2

Musicians:
Idrees Sulieman (tp)/Pepper Adams (Barsax)/Mal Waldron (p)/Doug Watkins (b)/Art Taylor (d)/Ray Barretto (perc)

Tracks:
1-Blue Gene (13:54)
2-Scamperin’ (8:39)
3-Blue Greens and Beans (9:00)
4-Hip Tip (8:58)
Totall Time 40:31

All tracks composed by Mal Waldron.
(According to AMG some tracks are composed by Ammons himself and track three by a guy named Green (!), this is not true. Once again repulsive monopoly of AMG on music scene becomes clear, I’m tired of these worthless so-called reviews and ratings and misinformation)

Issues & reissues:
LP - Blue Gene; Blue Greens And Beans, Pt. 1&2; Biggest Soul Hits.
CD - Blue Gene; Greatest Hits: The 50s.

Session Details:
1509 Blue Greens and Beans Prestige 45-140, PRLP 7146; Fantasy OJCCD 6013-2
1510 Hip Tip Prestige PRLP 7146
1511 Scamperin' -
1512 Blue Gene Prestige PRLP 7146, PRLP 7306

We read about this album At AMG’s entry: "The final of Ammons’s series of jam sessions for Prestige features an excellent septet". First, it's not (and never intend to be) a jam session in true sense of the word, It's more a hard bop blowin' session with lots of energy but restricted in the field of the composed pieces by Mal Waldron. Second, this is not "the last" of anything because Ammons has other sessions for Prestige, after this one.
Let's forget about Scott Yanow of the AMG and dig this very good round up of two great saxophonists. This a great example of Chicago school of tenor sax by master Ammons.

See a previous post about Ammons.
See another post on Pepper Adams.

.

Bill Evans Photos

1965

1965

Milan, 1965

A Portrait of Thelonious (1961)

دان مورگنسترن در یادداشت های پشت جلد این آلبوم می گوید «در دنیا هیچ کس شایسته تر از باد پاول برای ترسیم پرترۀ موسیقیایی تلانیوس اسفیر مانک وجود ندارد.» باد دوست نزدیک تلانیوس از روزهای مینتون بود و این مانک بود که به خاطر باد، مجوز اجرای زنده در کلوب های نیویورک را برای مدت قابل توجهی از دست داد. وقتی کوتی ویلیامز اولین ضبط رسمی و تجاری از یکی از تصنیفات مانک، «حوالی نیمه شب» [round midnight] را در دهۀ 1940 انجام داد پیانیست ارکستر اعلای او کسی نبود جز باد پاول. در واقع باد اولین پیانیستی بود که «نیمه شب» مانک را برای هزاران شنوندۀ جاز اجراء کرد.

در 1961 باد پاول در روزهایی دشوار از زندگی اش بود. افسردگی و تنهایی او در پاریس انتهایی نداشت. از همان روزی که باتوم مبارک پلیس های آمریکایی بر سرش وارد شده بود، زندگی اش زیر و رو شد. برای مدتی گم شد و برای چند سال غیبش زد. «پرترۀ تلانیوس مانک» به نوعی آخرین آلبوم بزرگ او بود. پس از این تنها چند ضبط بسیار درخشان در کافۀ گلدن سیرکِل استکهلم از او داریم و سپس بازگشتش به آمریکا که در یک آلبوم زنده در "بردلند" و آلبومی با نام «بازگشت باد پاول» ثبت شده است.

آلبوم در 17 دسامبر 1961 در پاریس ضبط شد. این نشست بدون وجود درامر بزرگ باپ، کنی کلارک و نوازندۀ بزرگ باس از فرانسه، پیر میشلو هرگز شاهکاری چنین سترگ نمی بود.

شروع با قطعه ای است به نام Off Minor؛ شنیدن آن درست مثل این است که دوباره متولد شده باشید و برای بار اول چشم به جهان باز کنید. سپس باد، There Will Never Be Another You را انتخاب می کند که شاید متواضعانه ترین ستایش یک غول موسیقی از همکار و دوست خودش باشد. تمام قطعات آلبوم کارهای نوشته شده توسط مانک نیست و به جز سه قطعۀ دیگر (از مجموع هشت آهنگ آلبوم) بقیه را آهنگسازان دیگری نوشته اند و باد آن ها بهانه ای برای ستایش نبوغ مانک و نمایش نبوغ خودش قرار داده است. با شنیدن این آلبوم است که می فهمید "تند نواختن" یعنی چه و این که چگونه بی باپ سریع تر از سرعت صوت خود را به گوش شما می رساند.

احسان خوش بخت

Musicians:
Bud Powell - piano,
Pierre Michelot - bass,
Kenny Clarke - drums.

Track List:
1 Off Minor (Composed by Monk)
2 There Will Never Be Another You (Composed by Gordon, Warren)
3 Ruby, My Dear (Composed by Monk)
4 No Name Blues (Composed by Bostic)
5 Thelonious (Composed by Monk)
6 Monk's Mood (Composed by Monk)
7 I Ain't Foolin' (Composed by Albertine)
8 Squatty (Composed by Fahey)
9 Squatty [Unissued Alternate]

.

Crosby, Stills, Nash (1969)

وقتی حوالی 14 سال پیش در ویدئوی رنگ و رورفتۀ ووداستاک (1970)، اجرای Suite:Judy Blue Eyes از کرازبی استيلز و نش را دیدم با خودم گفتم که این چیزی است که می خواهم بقیۀ عمرم گوش کنم. کمی بعد – پیش از شنیدن آلبوم اول آنها – Déjà vu (آلبوم دومشان) را شنیدم که اولین کار آنها با نیل یانگ بود، شاهکاری که هنوز در زندگی من قله‌ای گم در ابرهاست.

کمی بعد در نهایت دوباره به اول برگشتم. به زمانی که آنها به یک روایت در اتاق نشیمن خانۀ جونی میچل و به روایت دیگر در اتاق ناهارخوری کَس الیوت (مامان تپل Papas & Mamas) برای اولین بار با هم don’t have to cry You را نواختند. کمی بعد آلبوم "کرازبی استیلز، نش" توسط آتلانتیک منتشر شد. روی جلد دیوید کرازبی (از گروه Byrds)، استیفن استیلز (از Buffalo Springfield) و گراهام نش (از گروه انگلیسی Hollies) به روی کاناپۀ کهنه ای در ایوان خانه ای در سانتامونیکا نشسته و ما را دعوت به کمی آرامش و مکث و بازگشت به ریشه های موسیقی آمریکایی با زبانی نو و معاصر می کردند. در میانۀ تب هارد راک و بلوز راک که با قدرت تمام از سوی بریتانیا در حال تاختن بود، آلبوم آنها مجموعه ای بی نظیر از موسیقی راک اندرول خالص و بی اضافات بود. این همان موسیقی بود که باب دیلن در تور مشهور 1966 رو به انگلیسی‌ها می‌گفت: This is American music. مملو از ملودی‌ها و هارمونی‌های بی نقصی که از سنت موسیقی پاپ آمریکایی و آدم‌هایی مثل سم کوک باقی مانده بود. گریز گاه و بیگاه به موسیقی فولک و ادای دین به دوست و پیش روی این راه، باب دیلن. و در عین آلبومی حاصل یکی از مهم ترین مکاتب موسیقی راک، موسیقی سایکدلیک سان فرانسیسکویی که خود کرازبی یکی از بنیان گذاران آن بود.

آهنگ های این آلبوم عبارتند از:

Suite: Judy Blue Eyes

شروع میخکوب کنندۀ آلبوم با قطعۀ فولک/کانتری که استیلز نوشته و در واقع از دو بخش مجزا تشکیل شده است. استیلز با کوبیدن روی جعبۀ گیتار آکوستیک در گذر از بخش اول به دوم صدایی فراموش نشدنی خلق کرده است.

Marrakesh Express

نوشتۀ گراهام نش و نوعی سایکدلیای بسیار ملایم و رویایی از سفر به مراکش و بانوان آبی پوش آمریکایی.

Guinnevere

نوشتۀ دیوید کرازبی. آهنگی سحرانگیز که برای صدای کرازبی و نش نوشته شده و حتی مایلز دیویس در دهۀ 1970 با گروه های الکتریک خود، اجرایی از آن انجام داده است.

You Don't Have to Cry

نوشتۀ استیلز و نمونه‌اي در اوج از هارموني سه صدايي، تا جایی که دیگر تشخیص نمی‌دهید این یک صداست یا سه صدا.

Pre-Road Downs

نش یک بزم سایکدلیک دیگر ترتیب می دهد. صدای گیتار استیلز گویی از اعماق آب می آید.

Wooden Ships

آهنگی که کرازبی و اسیلز و پل کنتر (گیتاریست جفرسون ایرپلین) نوشته‌اند و کرازبی آن را نوعی آهنگ Sci-Fi می داند، دربارۀ روزگاری که در اثر جنگ همه چیز نابود شده و مردم با کشتی‌های چوبی، مانند نوح، به سرزمین‌های تازه‌ای می‌روند.

Lady of the Island

نظیری برای Guinnevere و نمونه ای از آهنگ های دریایی که کاپیتان دیوید کرازبی در نوشتن آن تخصص داشت. آشنایی کرازبی با آوازهای "گرگورین" در تمام کارهایی که برای خودش و نش نوشته مشهود است.

Helplessly Hoping

مانیفست موسیقیایی CSN و قطعه ای دربارۀ خود گروه. من در راک اندرول هارمونی بی نقص تر و زیباتر از این نمی شناسم.

Long Time Gone

نوشتۀ کرازبی و موسیقی غریبی که در تیتراژ ووداستاک استفاده شد (در واقع آنها تنها گروهی بودند که چهار آواز و در نسخۀ جدید ووداستاک پنج آواز از آنها در فیلم استفاده شد) کرازبی این آهنگ را واکنشی به ترور کندی می خواند، اما اگر گوش کنید می بینید که به مرور زمان این قطعۀ فراموش نشدنی فراتر از این چیزهاست.

49 Bye-Byes

نوشتۀ استیلز و همچون عنوانش اختتامی آرام برای آلبومی ناآرام.

این آلبوم در کنار آلبوم اول The Band بهترین دبیو (اثر اول یک موزیسین) در تمام تاریخ موسیقی راک است. هیچ کس، حتی دیلن، نیل یانگ، Grateful Dead، هیچ کدام چنین شروع بی نقص و باشکوهی نداشتند. درست مثل اورسن ولز که اولین فیلمش همشهری کین بود و ادامه راه به شکلی قابل توجه دشوار کرد. تنها افسوس که دنیس هاپر به آرزویش برای این که بتواند امتیاز آهنگی از آلبوم را برای فیلم ایزی رایدر (1969) بگیرد نرسید و اوج counterculture در سینما و موسیقی راک به نقطۀ تقاطعی که باید، نرسیدند.

احسان خوش بخت

Jazz Encounters!

موسيقي جاز براي من هم موسيقي بيداري و حركت بوده و هم موسيقي خواب و ايستايي. هميشه به نظرم لحظۀ سنجش وابستگي حقيقي يك آدم به موسيقي زماني است كه فشار رواني آني و سنگيني بر او وارد مي شود. واكنش او نسبت به موسيقي در اين لحظه چگونه خواهد بود؟ كسي را در نظر بگيريد كه در اتوموبيلش مشغول شنيدن موسيقي است و با سر رسيدن چنين لحظه اي او را خواهيد ديد كه در اولين حركت دستش را به طرف پيچ يا دگمۀ ضبط صوت برده و «صدا را خفه مي كند تا افكارش را جمع كند.»
غالباً موسيقي به عنوان چيزي جداي از زندگي روزمره، نوعي افزودۀ شيك و رومانتيك به آن، شناخته مي شود. الحاقي هنري براي فواصل خنثي و آرام از زندگي. چنين است كه بيشتر مردم در مواقع گرفتاري و بي حوصلگي به هر چيزي فكر مي كنند الا موسيقي. اين جاست كه تكليف من با خيلي كسان و چيزها روشن مي شود. آن لحظه اي كه دستان آن ها تبر را برداشته و به ريشۀ صدا مي زند تا تعقل را «آزاد» كند، درست همان لحظه اي است كه موسيقي من آغاز مي شود. موسيقي همراه من در لحظات استيصال است. قرص مسكن من و محرك من است كه بي رحمانه الزامات رواني را ناديده گرفته و چنان دادوبيدادي راه مي اندازد كه روي نگراني ها و گرفتاري هاي دنياي فيزيكي كم شود. در عين حال موسيقي من ، يعني موسيقي جاز، نه چيزي است متافيزيكي و نه آدمي است كه براي اين شكل از افاده ها تره خرد كند. صداها و نت ها، ضربها و هارموني ها در جاز به خاطر غلبه بر همان چيزي كه «موقعيت مسلط عقلاني بشر» مي خوانيمش به چيزي تبديل مي شود كه حضرات متافيزيك بايد پابرهنه به دنبال آن بدوند تا شايد به ذره اي از جادوي خلسه مانند آن نزديك شوند؛ مثل حالا كه پـِپـِر آدامز با زوت سيمز، تامي فلانگان، ران كارتر و الوين جونز دارند اين بعدظهر گه را در هجوم بي‌امانشان محو مي‌كنند.
صحنه درست مثل اين است كه در عصر پيش از تمدن و تاريخ و در دشتي بزرگ پنج دايناسور مشغول دنبال كردن يكديگرند و بدن هاي صخره مانند و زره پوشيده شان را چنان به هم مي كوبند كه تا فرسنگ ها گياهان و بوته هاي خودرو تكان خورده و خاك برخواسته از آن ها ناظر حيران را از ادامۀ تماشاي اين صحنه محروم مي كند. درست مثل منظري پيش از تاريخ تمدن، هيچ نهاد و انجمن و مجموعه و قانون و اخلاق و اصل و ضرورت و معنايي وجود ندارد كه شما را نگران خود كند. دنيا صحنه اي خالي است كه در آن دايناسورها بازيگوشانه يكديگر را دنبال مي كنند و اگر جرأت و شانس داشته و پا را از غارتان بيرون گذاشته باشيد شاهد بازي باشكوه آن ها خواهيد بود. اين درست لحظه اي است كه آرت، زوت، ران، تام و الوين به اوج بازي باشكوهشان در آلبوم «برخوردها» رسيده اند، كاري از سال 1968 كه مي تواند كاري از 20 ميليون سال قبل از ميلاد مسيح يا بيست ميليون سال پس از اكنون فعلي باشد.

Remembering Pepper Adams

The other night, sick, tired and feverish as I was with a M.F. flu, I heard Ira Gitler’s voice coming through his apple-jam, remembering the day of Pepper’s passing. One could note how his voice was trembling as he was reminding us of Adams and his friendship with master and what happy days they’ve had together throughout all these years; very moving and at the same time funny and happy session. That was an apple-jam paying tribute to great masters of the big horn including all tenor cats like Stan Getz or Al Cohn who had done some bate work. In addition, great cats of the big horn like Leo Parker, S. Challoff , etc. Encounter (1969) LP was one of Gitler’s selected items for this special program and he paid a lot of homage to my great Zoot as well. God bless us all.

-- by ARP

On Noal Cohen

Noal Cohen is a musician, jazz historian, and record collector located in Montclair, New Jersey. I found his website while I was searching for a reliable discography source of Lucky Thompson records. Then I saw his huge collection of jazz record, mostly hard bop and early modern jazz albums. And that was enough to write him a letter.

Now I owe him two things; first introducing me to a special application (software) called Brian for organizing jazz cataloges and making discographies which is based in session discography; and second, his kind favor in giving me some incredible out-of-print jazz records that I was looking for some years.

One of these days I'm going to write about the records from Noal Cohen archive that I’m listening to, till then I think it worth mentioning two or three things about Noal himself.

Pee Wee Ellis on tenor saxophone and Noal Cohen on drums, probably 1956, at The University of Rochester, Rochester, NY.

He’s actually from Rochester, NY and a notable part of his website is dedicated to the musician who came from that area and clubs and dates that Noal himself was a part of them as a young drummer.

“I was born (1937), raised, and educated in Rochester, NY. In the early 1950s, I began taking drum lessons and playing around town. These activities eventually brought me into contact with many of the outstanding musicians located in the upstate New York area at the time. Since the Eastman School of Music was located in Rochester, the local scene was substantially enriched by many talented Eastman students interested in jazz, even though no jazz studies program existed then. Nonetheless, I can well remember jam sessions held in the tiny Eastman practice rooms with a dozen or so musicians packed in so tightly that there was barely enough air to breathe!”

with Oscar Peterson at The University of Rochester, 1957. Left to right: Noal Cohen, drums; Chuck Mangione, trumpet; Ron Carter, bass; Waymon Reed, trumpet; Benny Salzano, tenor saxophone; Oscar Peterson, Piano.

You’ll be surprised if you know that he even has played with the master of keyboards, Oscar Peterson:

“In 1957, the Oscar Peterson Trio came through town and an unexpectedly well-publicized jam session was arranged to allow some of the young local talent to perform with Peterson. Besides the piano giant, the band included Ron Carter on bass, Chuck Mangione and Waymon Reed on trumpets, Benny Salzano on tenor saxophone and myself on drums. We were terrified and unprepared and the atmosphere was tense even though Peterson was very understanding. Somehow we managed to nervously negotiate a Slow blues and Groovin' High before Herb Ellis and Ray Brown came on stage and the famous trio proceeded to give us and the audience a substantial lesson in jazz performance. It was one of those rather embarrassing learning experiences that every young, aspiring musician has to endure in order to grow and mature.”

Noal Cohen and Ron Carter at a jam session held in the student union (Todd Union) of The University of Rochester, Rochester, NY, 1959.

He’s been to all those incredible gigs in New York area, hearing giants like Jack McDuff, Ray Bryant, Miles Davis Quintet, Dizzy Gillespie, J.J. Johnson, the Sonny Rollins Trio, Lambert, Hendricks and Ross, Billie Holiday, Horace Silver's band and Art Blakey's Jazz Messengers (the Benny Golson/Lee Morgan/Bobby Timmons version) in person.

Once he even had his own trio for several months (1959) and had the opportunity to occasionally play opposite major groups like the Gerry Mulligan Quartet (with Art Farmer). Noal continued playing jazz for five decades. He is also the auteur of Rat Race Blues: The Musical Life of Gigi Gryce (with Michael Fitzgerald)

The Chuck Mangione Quintet rehearsing at Mangione's home in 1960. Left to right: Chuck Mangione, trumpet; Larry Combs, alto saxophone; Paul Tardif, piano; Dick Samson, Bass; Noal Cohen, drums.

Discovering a passionate jazzman is always a revelation, regardless of his popularity or having a name in the business. I still think there are hundreds of musicians like Noal, professionals in their own scale, who needs more attention and recognition.

--Ehsan Khoshbakht

© All photos from Noal Cohen site.

Saxophone Colossus (Sonny Rollins)

از اين پس دوشنبه هاي هفته يكي از آلبوم هاي جاز كه در سير تاريخي و زيبايي شناسي اين موسيقي نقشي مهم دارد و شنيدن آن براي هر دوستداري واجب است را معرفي مي كنم. با آن كه گذاشتن لينك هاي دانلود كاري نيست كه مايل به انجامش باشم، اما براي دوستداران اين موسيقي در جايي كه تمام دروازه ها بسته است تنها راه ممكن به نظر مي آيد. يادداشت هاي مختصري دربارۀ هر آلبوم را هم ضميمۀ آن خواهم كرد. و چه شروعي باشكوه تر از ساني راولينز، غول ساكسفون تنور در آلبومي به نام «غول ساكسفون»!

ساني راولينز در 1956 دهمين آلبومش براي كمپاني پرستيژ (متخصص ارائۀ موزيسين هاي انقلابي در آن سال ها) ضبط كرد به نام Saxophone Colossus كه شد استانداردي براي موسيقي جاز مدرن (درست مثل رقيبش Kind of Blue كه سه سال بعد توسط مايلز ديويس ضبط شد) و معياري براي سنجش مرزهايي كه يك ساكسفونيست، ماجراجويانه و با اعتماد به نفسي خارق العاده و صدايي محكم تر از كوه مي تواند فتح كند. آلبومي با نشانه هايي از جستجوي معنوي راولينز براي آرامش كه موزيسيني ناآرام را تصوير مي كند كه تنها در لحظۀ دميدن در سازش خود را از تمام زوائدي كه دور و برش مي بيند جدا كرده و به Trans در مي آيد، رقصي در خلسه و سفري بي پايان با نت هايي كه گيرايي شان پاياني ندارد.

او از «توماس قديس» در قطعۀ اول به اجراي بالادي فراموش نشدني دست مي زند به نام «تو نمي داني عشق چيست». با شنيدن آن باور مي كنيد كه راولينز بتواند چنين ادعايي را به هر كسي در اين كرۀ خاكي بكند كه «تو چه مي داني عشق چيست!»

نام قطعۀ تند هارد باپ Strode Rode از هتل استراد در شيكاگو مي آيد، جايي كه دوست راولينز، فردي وبستر (استاد مسلم ترومپت و كسي كه مايلز ديويس او را "بزرگ ترين" مي خواند)، جانش را بر اثر مصرف هرويين زهرآلودي كه حاصل انتقام پااندازها و خرده فروش هاي هرويين بود از دست داد.

راولينز سپس اپراي سه پولي برتولد برشت را مبناي اجراي Moritat قرار مي دهد. آلبوم با قطعۀ يازده دقيقه اي Blue 7 تمام مي شود؛ شاهكاري از ريتم هاي پيچيده، ملودي هاي درهم تنيده و سولوهاي بي نظير براي اعضاي كوارتت.

The original 22 June 1956 session was recorded by Rudy Van Gelder
All compositions by Sonny Rollins except where noted.
1. "St. Thomas" – 6:49
2. "You Don't Know What Love Is" (Gene de Paul) – 6:31
3. "Strode Rode" – 5:17
4. "Moritat" (Kurt Weill) – 10:06
5. "Blue 7" – 11:18

Line up:
Sonny Rollins — tenor saxophone
Tommy Flanagan — piano
Doug Watkins — bass
Max Roach — drums

آلبوم براي شنيدن اين جاست.