Jimmy Giuffre

جيمي جيوفري (26 آوریل 1921، دالاس – 2008) یکی از مهمترین نوازندگان چند سازه (انواع ساكسفون، كلارينت و فلوت)، آهنگسازان و تنظیم کنندگان بزرگ جاز و يكي از كليدي ترين مدرنيست هاي كرانۀ غربي آمريكاست. پس از کار در ارکستر نیروی هوایی در سالهای جنگ به دوره سویینگ پا گذاشت و در ارکسترهای جیمی دورسی (1947)، بادی ریچ (1948) و وودی هرمان (1949) شهرتی به هم زد. از آنجا رهسپار غرب آمریکا شده و ابتدا در کلوب لایتهاوس (Lighthouse) و سپس با شورتی راجرز مشغول به کار شد. از اواخر دهه 1950 گروه های متعددی با جیم هال گیتاریست ، باب بروکمیر ترومبونیست و چندين نوازندۀ باس ، تشکیل داد.

در 62-1960 یکی از پیشروترین گروه های جاز را به راه انداخت؛ تريويي انقلابی كه شامل استیو سوالو (Swallow) نوازنده باس و پل بلی نوازنده پیانو بود. به مرور قطعاتی که توسط جیوفری برای اجرا در این تریو (Trio) ها نوشته می شد پیچیده تر و غریب تر می شدند. آلبومی از این دوره که به عقیده بسیاری شاهکار مدرن جیوفری محسوب می شود Free Fall نام دارد، این آلبوم که برای کمپانی کلمبیا پر شده بود ، یک شکست تجاری تمام عیار در زمان خود بود. جیوفری هدایت این گروههای کوچک را که معمولا برای کمپانی های صفحه پر کنی مهجور ضبط می کردند تا دهۀ 1970 ادامه داد و همزمان به تدریس موسیقی جاز در دانشگاه دست زد.

جیوفری از نخستین کسانی بود (حتی قبل از جری مولیگان) که کوارتت ها و تریوهای جاز را به قول خودش «از شر پیانو خلاص کرد» و قلمرویی بین چیزی که خودش «جاز فولکلور» می خواند و Free Jazz پا گذاشت. آثار ضبط شده از او در نیمه نخست دهه 1960 زیبایی سحرانگیز و رازگونه نقاشی های سوررئالیستی را با اصوات بیدار می کنند.

احسان خوش بخت

ديسكوگرافي جيمي جيوفري: (انتخاب هاي من از بين آلبوم هاي او با رنگ متمايز شده اند)

1955: The Cool One (Giant Steps) 2/54-6/55

1956: The Jimmy Giuffre Clarinet (Collectables) 3/56

1956: Jimmy Giuffre 3 (Atlantic) 12/56

1957: The Original Trio (Gambit) 12/56-57

1958: The Jimmy Giuffre 3/The Music Man (Collectables) 12/56-1/58

1958: Trav'lin' Light (Collectables) 1/58

1958: Hollywood & Newport, 1957-1958 (Fresh Sound) 1/57-10/58

1958: Western Suite (Warners) 12/58

1959: Lee Konitz meets Jimmy Giuffre (Verve MGVS)

1959: Piece for Clarinet and String Orchestra/Mobiles (Verve)

1960: Live in 1960 (Jazz Beat) 2/60 & 8/60

1961: 1961 (ECM) 3/61 & 8/61

1961: Fusion (Verve)

1961: Thesis (Verve)

1961: Emphasis & Flight 1961 (hatOLOGY) 11/61

1962: Free Fall (Columbia) 1962

1965: Olympia 23 Fevrier 1960/27 Fevrier 1965 (Laserlight)

1971: Night Dance (Choice) 11/71

1975: River Chant (Choice)

1975: The Train And The River (Candid Choice) 4/75

1983: Dragonfly (Soul Note)

1985: Quasar (Soul Note)

1989: The Life Of A Trio: Saturday - with Steve Swallow, Paul Bley

1991: Liquid Dancers (Soul Note)

1991: Eiffel/River Station/Momentum: Willisau, 1988 (CELP/26/hatOLOGY) 11/87, 9/91

1992: Fly Away Little Bird (Owl) 6/92

1996: Conversations with a Goose (Soul Note)

Recommended Reading: Jazz Films

Jonathan Rosenbaum has published three of his “jazz on film” pieces on his website. Those are essential films, two of them with the rare footages of jazz giants in their prime time (Fats Waller and Duke Ellington) and one, an underrated Robert Altman’s documentary-like remembrance of Kansas City jam sessions of 1930s. Though it’s more a cinematic description of those films, it would be a great piece for jazz fans to read, too. I think among all critics, Jonathan’s view of this kind of films would be something unique because after all he is a jazz fan and as long as I know a man of keyboards.

As a matter of fact I was working on these very titles myself for my jazz films project, which I started to publish part of this lengthy research on May 2002. It was printed in Film magazine, and was composed of a long essay and filmographies under the title, “From Mozart to Morrison”. Three years later a sequel, this time with more focus on documentary and Rock ‘n’ Roll, appeared on Film again. And now it has been extended to the format of a book.

• Duke Ellington’s Black and Tan
• Fats Waller’s soundies
• Jazz ’34: Remembrances of Kansas City Swing

Jazz or the New Patterns of Existence According to Cecil Payne

سيسيل پـِين در حوالي غروب دوشنبه

براي فردوسي فردوس

من نمي دانم به جز خود آقاي سيسيل پـِين (Cecil Payne) چه كسي مسؤول زيبايي باوقار، اندوهگين، روشن (چنان كه گويي كسي با يك جفت چشم درشت اشك آلود به تو زل زده است) و متعالي آلبومي به نام Patterns of Jazz است. آيا خداوند و كائنات در شكل گرفتن اين اصوات نقش دارند؟ آيا سنتي موسيقيايي كه از غول هايي مانند هري كارني تا جري موليگان (لااقل دربارۀ ساز دشوار، غول آساي و به غايت پيچيدۀ ساكسفون باريتون) مانند رود جاري است، باعث مي شود تا در 1956، پـِين را با لحني چنين محكم و بي نقص بشنويم؟

دوستان، خلاصه اينكه با وجود تمام نازيبايي هاي اين دنيا (يعني تمام گندي كه ما به آن زده ايم) قديسين و شاعراني هستند كه با هم به پشت ميكروفون رفته (آنها عبارتند از: دوك جوردن، اعجوبه اي در پيانو كه به زودي دربارۀ او خواهم نوشت، تامي پاتر، بيس و آرتور تيلور طبال؛ در نيمۀ دوم آلبوم كني دورام ترومپت مي زند) و مشاعره اي در اتاقك دودگرفتۀ آن سوي شيشه از آن ها ضبط شده است.

اين موسيقي، و جاز در شكل اصيل آن، آشكاركنندۀ مرز آگاهي و ناخودآگاهي بشر است. جريان تحولي كه اين موسيقي بيان مي كند فارغ از سوها و راستاها و فارغ از نمودار دو يا چند بعدي زمان و مكان است. تمام مسأله، لااقل براي من با تمام اين دست و پا زدن هايم، همين است كه چگونه از اين راستاهاي بي انتها كه ملال و نكبت از سرورويشان بالا مي رود كناره گرفت و بر ريش آنها خنديد؛ پاسخ براي من در موسيقي غول هايي مانند سيسيل پـِين، آرت پپر، بن وبستر، كوتي ويليامز، ارل هاينز و الينگتون نهفته است؛ در واقع نهفته نيست، اين غفلت من يا ماست كه باعث مي شود كاري ضروري تر از نفس كشيدن كه شنيدن آن ها باشد را براي خودمان نوعي كشف يا اعتبار قلمداد كنيم. من يا هر كس ديگر، اگر چنين فكر در سر داريم، در واقع خودمان را مسخره كرده ايم. زيبايي آنها مانند نور روز و تاريكي شب بديهي است، اين ما هستيم كه با حواس دست و پا گير چندگانه و ميزان هاي معيوبمان سعي داريم دنيا را در سر جاي خودش بنشانيم.

اين موسيقي لعنتي از آدم زنده، زنده تر است. همين حالا آن گرفتگي و حزن ابتدا (در حالي كه دو سه خطي من نوشته ام و چند قطعه اي از موسيقي آن ها گذشته است) جاي خود را به سويينگي جانانه داده است. همه مثل مترونوم دقيقند و نشان مي دهند كه دنيا چگونه مي تواند در آلبومي سي چهل دقيقه اي خلاصه شده و اين هستي هاي عريان چگونه دنيايي بي پايان كه خودشان بخش بي نهايت كوچك از آنند را بر ملا مي كنند.

The Jimmy Giuffre Clarinet (1956)

The other day I discovered probably a forgotten Jimmy Giuffre album, The Jimmy Giuffre Clarinet, and I thought it's necessary for this blog to remind his modern conceptions of jazz that seems too progressive (and so folky!) for his time.

• The Jimmy Giuffre Clarinet
• Recording Date: Mar 21, 1956-Mar 22, 1956
• Release Date: Nov 14, 1956 by Atlantic (Catalog No. 1238)
• Reissued by Savoy
• Reissued on CD by Collectables, 2001, Cat. 6162
• And also available in the box set: Complete Capitol & Atlantic Recordings of Jimmy Giuffre.

Album starts with a solo composition of Jimmy, called "So Low" while he is keeping the beat by tapping his feet on the floor. It’s a typical Giuffre piece: abstract, free, relaxed, folkloric and mostly playing in the lower register.

In the second tune, “Deep Purple” (composed by Mitchell Parish & Peter De Rose), Jimmy Rowles plays Celesta, an instrument from the piano family with a sound so close to children's music boxes. With Giuffre's tender accompany it really turns to a pleasant lullaby.

If you want to know how eager was Giuffre in exploring new territories in jazz, you must listen to a tune by him written for three flutes (Buddy Collette, Bud Shank & Harry Klee) and drums (Shelly Manne), called “The Side Pipers”. Also another example of a reconstructive approach to standards is evident in a odd interpretation of “My Funny Valentine” with Ralph Pena on Bass, Maury Berman on Bassoon, Dave Pell on English horn and Bob Cooper on Oboe. Can you name another artist with such a bizarre instrumentation in the hay days of Cool-mania and west coast craze? It’s not strange that Giuffre couldn’t find a producer or a label to record for, at least for ten years since his most daring and most avant-garde experiments in west coast music.
The concepts of endowing standards with the new rhythmic and harmonic ideas blossoms in “Fascinatin' Rhythm”, with master Shelly on drum and Jimmy Rowles doing his magic on piano.



Another Jimmy Giuffre Compositions, “Quiet Cook” belongs to the realm that Giuffre was eager to extend during the next decade. An atonal approach to jazz in trio, duo or solo, with or without a usual rhythm section. This is also the key concept of another piece in the album, “The Sheepherder” (Comp. by Giuffre) that consists of three Clarinets.

One of my favorite tunes in this albums is “Down Home” (By Giuffre), a relaxed and rich piece, so much in the tradition of cool music of the west coast, with three trumpet masters, Harry Edison , Jack Sheldon and Shorty Rogers.

I found it a key album to appreciate Giuffre’s music and an early effort of all those west coast cats to modernize their good old jazz.

--Ehsan Khoshbakht

A Guide to the Music of Thelonious Monk, in Farsi - Part IV

راهنماي موسيقي مانك، بخش چهارم.

مانك در 1955 به پيشنهاد رييس كمپاني ريورسايد، كه مانك تازه تازه به آن جا اسباب كشي، تصميم مي گيرد به يكي از بزرگ ترين موزيسين هاي جاز و آهنگساز محبوبش، دوك الينگتون اداي دين كند. نتيجۀ اين نشست ها كه در جولاي 1955 ضبط شد، آلبوم زيبايي است به نام «مانك موسيقي الينگتون را مي نوازد»، با همراهي اسكار پتيفورد (باس) و كني كلارك (درامز).

اداي دين او به استاد الينگتون متواضعانه و مملو از لحظات درخشاني است كه شايد براي كساني كه منتظر يكي ديگر از آن ساختارشكني هاي مانك با استانداردهاي جاز باشند، اندكي مأيوس كننده باشد. اما محض رضاي خدا ببينيد او در Sophisticated Lady چه مي كند! او قطعۀ Solitude را سولو اجرا مي كند و فراموش نكنيد كه سولوي پيانوي جاز در 1955 چيزي غريب و حتي محال بوده است. (آلبوم را اين جا بشنويد)

آلبوم دوم مانك براي ريورسايد با نام «تلانيوس مانك بي همتا» شاهكار ديگري است كه در آن آهنگ هايي از آهنگسازان مشهور آمريكايي (اگر بخواهيم دقيق تر بگوييم موسيقي عامه پسند برادوي) انتخاب شده است. به جاي كني كلارك، آرت بليكي طبال اين آلبوم است.

اين دو آلبوم براي لذت بردن از تفسير شخصي مانك از استانداردها و تم هاي آشناي جاز كارهايي بي نظير و اسنادي بي جايگزينند.